На мінулым тыдні ў Доме-інтэрнаце № 3 у межах «Адкрытага жніўня» прайшоў прагляд п’есы Лёхі Чыканаса «Сэкс мне не патрэбны». Ці варта баяцца чалавека са стрэльбаю, як тэатр успрымаецца ў доме для састарэлых і на што натхняе мастацтва, разбіраемся ў жыццёвых пытаннях.
«Прывітанне! Глядзі, які ў мяне аўтамат, ага!» – я адразу не разумею, хто і адкуль мяне кліча. Узнімаю галаву дагары, з акна, закрэсленага кратамі, выстаўленая стрэльба, а за ёй шчаслівы твар: «Магу і пісталет паказаць!». Я ні кроплі не баюся Пашы. Паводле ягоных суседзяў з інтэрнату, ён ужо не першы год абараняе мянтоў з расейскіх серыялаў ад злодзеяў. Мы сядзім на лаўцы ў двары Інтэрнату № 3, дзелімся папіросамі ды арэхамі з мужчынамі, на вуліцы жоўта-сіні прыцемак, хутка дакурым і пойдзем на танцы. На маю параду патанчыць высокі, з прыгожымі вачыма і пальцамі Анатоль у адыдасе кажа: «Пайду, толькі калі Разэмбаўмс будзе спяваць, ён мне напрыканцы п’есы абяцаў».
За Разэнбаўма Анатоль прыняў Лёху Чыканаса, аўтара п’есы «Сэкс мне не патрэбен», якую сённяшнім вечарам ладзяць тут, у Доме-інтэрнаце для састарэлых у Навінках. Імпрэза праходзіць падчас «Адкрытага жніўня» – адкрытага культурнага фестывалю, які ладзіць працаўніца інтэрнату Дар’я Яскевіч.
«У мяне было моцнае жаданне апынуцца яшчэ ў адной незалежнай тэатральнай прасторы, у месцы, якое, безумоўна, застаецца табу для афіцыйных тэатральных дзеячаў у Беларусі. Зноў адчуць сябе “падазроным ды без нагляду”»
Сумневаў у тым, што трэба паказаць «эскіз», як кажа драматург, п’есы менавіта ў Доме для састарэлых ды інвалідаў у Аляксея і ягонай партнёркі Святланы Гайдайлёнак не было. Гэта не першы раз, калі яны бяруць удзел у жыцці інтэрнату: Лёша ўжо выступаў з канцэртам раней, а Святлана наагул працавала ў летнім лагеры з яго жыхарамі. Таму акторы добра ведалі, з якою беспасярэдняй і добразычлівай публікай яны сустрэнуцца. «У мяне было моцнае жаданне апынуцца яшчэ ў адной незалежнай тэатральнай прасторы, у месцы, якое, безумоўна, застаецца табу для афіцыйных тэатральных дзеячаў у Беларусі. Зноў адчуць сябе “падазроным ды без нагляду”», – кажа Лёха.
Сама п’еса складаецца з трох гісторыяў, якія сплятаюцца ў моцную касу з разважанняў. За асноўную лінію бярэцца рэальны нашумелы выпадак закаханасці паміж амерыканскай прафесаркай Ганнай Стаблфілд і чалавекам з парушэннямі развіцця Дзіманам Джонсанам. Астатнія дзве часткі – разважанне аўтара на тэму кахання, поўныя побытавых момантаў, вельмі шчырыя, блізкія амаль кожнаму, вострыя як кавалкі пабітага керамічнага кубачка з шафы на сцяне ў кожнай кватэры.
Сцэны хутка змянялі адна адную, амаль увесь час гледачы сядзелі моўчкі і з вялікай зацікаўленасцю слухалі п’есу, а на самых моцных момантах у зале разносіліся то смех, то воплескі. Герой адной з сюжэтных лініяў праз сумненні, споры і шматгадзінныя паўторы «Сэкс мне не патрэбен!» прыходзіць да таго, што ёсць шмат важных рэчаў, апроч фізічнага задавальнення.
Апроч актора і акторкі, над п’есай працавалі саўнд-дызайнерка Наста Альшанец-Дарафей, адказны за візуальную частку і адначасова кіраўнік арт-студыі ў інтэрнаце Зміцер Яфрэмаў. У адной са сцэнаў было гукавое афармленне, якое падрыхтавалі жыхары дому Юрый Траян, Алег Воранаў і Пётр Запольскі, ім трэба было зымітаваць гучанне натоўпу людзей.
Святлана Гайдайлёнак дзеліцца ўражаннямі: «Я не магу быць ўпэўненая, што п’есу зразумелі ўсе гледачы, але магу дакладна сказаць, што яны былі радыя імпрэзе – сабраліся ўсе разам, глядзелі на экран з малюнкамі, слухалі двух людзей, якія рознымі галасамі чыталі п’есу. Таксама там прысутнічалі санітары і санітаркі, пасля чытання адна з працаўніц прызналася, што вельмі даўно не была ў тэатры і я натхніла яе на паход».
Пасля п’есы пачаліся тыя самыя танцы, спяваў не Разэмбаўм, а кавэр-гурт «Таня і Сярожа». Я ўвесь час не пераставала танчыць і фатаграфаваць людзей, кожны выглядаў глыбокім, розным, цікавым і самым лепшым танцорам. Дарыць усмешкі было вельмі лёгка – гэта самае меншае, што я магу ім даць, але самае простае і патрэбнае. На выхадзе я заўважыла мужчыну са шчырымі, трохі сумнымі вачамі, які глядзеў у адну кропку.
– Як справы? Усё добра?
– Так, нармалёва.
– Падалося, што сумуеце.
– Мне вельмі не стае Анжэлы.
P.S. На імпрэзы «Адкрытага жніўня» можа прыйсці любы, хто хоча. І гэта рабіць трэба. Падрабязней пра Дом-інтэрнат чытай тут.
Не зарасце народная сцежка да стэйдждайвінгу – вялікі фотарэпорт з канцэрта менскіх постпанкаў.
Высвятляем, як прайшоў канцэрт расійскай электроншчыцы Мірабэлы Кар’янавай, па выразах твараў наведнікаў. Фотарэпорт 34mag.
Шмот ад мясцовых дызайнераў, фуд-тракі і жывая музыка на скейт-парку – усё як мае быць.
A story about (or no) cooperation between government representatives, NGOs and ordinary people that care.
A story about (or no) cooperation between government representatives, NGOs and ordinary people that care.
Javid Nabiyev speaks on arrests of gay people in Azerbaijan, explains the «fucking solidarity» term and the point of activism.
Joris Hanse, Dutch activist from the Doorbraak, speaks about the Netherlands not matching the stereotypes.