Менск, глядзі!

Пятнічная ноч ззяла на маленькай працоўнай вуліцы Фабрыцыуса непадалёк ад «Інстытута культуры». Днём сюды сцягваюцца працаўнікі бліжэйшых заводаў, каб пасталавацца, ноччу ўваход з сур’ёзным сек’юрыці адчыняецца маладым і фрыкаватым рабятам. Яны ідуць сюды па асалоду, музыку, фармуюць новую, поўную моцы культуру. Каб дабрацца да самога «ДК», трэба ўспырхнуць на чацвёрты паверх, дзе ты, напэўна, адчуеш сябе фотапаперкай у лабараторыі: чырвонае святло і вельмі цёпла. У бары некалькі памяшканняў, адразу апынаешся ў чыл-зоне, дзе можна легчы і заліпаць на візуалы – татальная рэкрэацыя. Другі пакой – «лазня» з барам, дзе шмат людзей танчаць з заплюшчанымі вачыма, пакуль Shumaboy грае свой неверагодны сэт. Утульна, але вельмі душна і горача. Зразумела чаму: ззянне ж з’ява сацыяльная.

Два дні бар «Хуліган» святкаваў сваю трэцюю гадавіну. Увесь час чуліся ўспаміны кшталту: «О, памятаеш, раней другі пакой быў з уваходам як у Нарнію!», «Ровар чырвоны на паліцы!», «Пры Старцаве такога не было!»

«Хуліган» перажывае бясконцыя трансфармацыі, але заўсёды каманда робіць упор на якасць працы, бартэндарскую культуру і аўтэнтычнасць. За свае тры гады ён стаў легендарным, і калі ты ўжо закахаешся ў «хулігана», гэта назаўсёды.

На сваё свята яны паклікалі ўсіх патанчыць пад электрасэт ад Mustelide, выратаваць сваё жыццё ад разбітага сэрца з Miracle Libido, зацаніць жыўцом удзельніка маскоўскага Boiler Room – Lapti.  

У нядзельную раніцу Менск гучаў зусім інакш: па праспектах не лёталі аўтамабілі, чуліся гук і пах палага лісця і кропель дажджу, а пад Палацам спорту білася больш за 20 тысяч сэрцаў перад паўмарафонскімі дыстанцыямі. Адчувалася, што гэта сапраўднае месца сілы і свята здароўя. За некалькі хвілін да пачатку канферансье вырашыў разварушыць натоўп уласным выкананнем хіта We Will Rock You, міксуючы яго з радкамі They Don’t Really Care About Us Майкла Джэксана. Галаву не пакідалі пытанні: «Ён ведае, пра што гэта? А тыя, пра каго, – ведаюць?»