Гоў сёння ў «ЦЭХ». Там адкрываецца выстава віцебскага мастака Кірыла Дзёмчава «Каранцін». Выкарыстоўваючы мноства тэхнік і матэрыялаў, ён паказвае праект пра памяць і самаадчуванне, праводзіць аналогію чалавечых перажыванняў з вулічнымі аб’ектамі. Напярэдадні адкрыцця 34mag нырнуў у прастору і падчас устаноўкі інсталяцый распытаў мастака і куратарак пра тое, што ёсць каранцін у сучасным мастацтве.
Раім табе прыйсці на выставу ў дзень адкрыцця. Не столькі праз халяўны газаваны напой і канапэ, а больш праз магчымасць асобна сустрэцца з Кірылам, чалавекам, які ў дваццаць чатыры гады адкрывае чацвёртую ці пятую асабістую выставу. Тым больш, дзе ты яшчэ паглядзіш на чувака, якія малюе як рукамі, так і нагамі, і задасі набалелыя пытанні пра сучаснае беларускае мастацтва?
На «Каранціне» будуць прадстаўлены карціны, інсталяцыя з крэслаў, дзённікі Кірыла, графічныя аб’екты і відэазапісы працэсу стварэння работ. Праект не мае прамога сацыяльнага падтэксту: «Каранцін» – гэта пра памяць і суб’ектыўнае «я», самаадчуванне.
Інспірацыяй для выставы паслужылі фасады дамоў, пакрытыя тынкоўкай і фарбамі, якія з часам відазмяняюцца. Мастак кажа, што яны так перамяшаныя, што мы не заўсёды можам іх адрозніць і знайсці ўзаемасувязь. Тое ж самае і з людзьмі: чалавек – гэта не вынік, а працэс. Мы не бываем застылай кропкай. Мы шматслаёвыя, як тыя самыя фасады дамоў. Нашыя ўспаміны, уражанні, падзеі, сустрэчы ўвесь час перакрываюць адно аднаго, змешваюцца. Яны і ёсць фарбы, і карціны Кірыла якраз пра гэта.
Дзёмчаў пастаянна эксперыментуе з матэрыяламі – у некаторых працах выкарыстоўвае нават соевы соус і сланечнікавы алей.
Канкрэтна ў «Каранціне» ён звяртаўся да хуткасохлых матэрыялаў, таму што для яго вельмі важна не выключацца з працы. Як толькі адцягнуўся – стан згублены.
Карціны створаны з дапамогай гіпсу – ён высыхае літаральна за пяць хвілін, і гэта дае мастаку магчымасць не адцягвацца. У выніку атрымаліся працы, якія пастаянна трансфармуюцца і жывуць самі па сабе, як партрэт Дарыяна Грэя.
Кірыл Дзёмчаў:
У нейкі момант я зразумеў, што не атрымліваю аддачы ад простага алею і акрылу. І прыйшоў да таго, што хачу ажывіць карціны і назіраць за працэсам іх зменаў. У карцінах «Каранціну» ёсць мноства слаёў, якія пастаянна абсыпаюцца, – зірнуўшы на іх праз тыдзень, ты ўбачыш нешта новае. Рана ці позна настане момант, калі яны абрынуцца цалкам. Першыя пласты больш каляровыя, чым тыя, што на паверхні. Атрымліваецца, што ў канцы, калі большасць слаёў спадзе, іх чакае happy end. Мае працы могуць здацца змрочнымі, але насамрэч я вельмі люблю жыццё.
Антаніна Серакова (куратарка выставы):
Цікавая сама тэхніка, у якой працуе Кірыл. Напісанне карціны падобна да вырабу скульптуры. Ён працуе не з прасторай, а з аб’ёмам, наносячы пласт за пластом і затым назіраючы за самаразбурэннем сваіх твораў, якія сыходзяць у нябыт. Трэба выдаткаваць некалькі гадзін, каб заўважыць, як мяняюцца працы, – гэта нагадвае медытацыю, псіхатэрапеўтычную практыку. У такой далікатнасці ёсць нешта вельмі чалавечае і зразумелае кожнай жывой істоце, таму што мы ўсе канчатковыя. У «Каранціне» ёсць і іншы полюс – працэс стварэння. Ён даволі агрэсіўны і нагадвае абсалютна свабодны танец цела. Кірыл працуе дынамічна, актыўна, хутка. Гэтая супярэчнасць будзе паказана на выставе – акрамя карцін і інсталяцый будуць прадстаўлены відэа аб працэсе стварэння работ, каб глядач адчуў нейкае напружанне.
Ганна Карпенка (куратарка выставы):
Выпадкова ў студзені мы прыехалі ў Віцебск, зайшлі ў майстэрню да Кірыла, убачылі яго за працай і, не змаўляючыся, вырашылі прывезці яго з выставай у Менск. Улічваючы малады ўзрост мастака і глыбіню ягоных выказванняў, нам захацелася паказаць праект «Каранцін». Суб’екта фармуе не толькі ягоная мыслечная актыўнасць, але ў тым ліку і прастора, у якой ён жыве. Шмат хто з нас акружаны каменным гета новабудоўляў, з якога бывае складана выбрацца ў культурныя кластары, – гэта таксама свайго роду каранцін. Але мы хацелі паказаць, што ізаляцыя можа быць прадуктыўнай: калі мастак аддаляецца і сыходзяць усе шумы, усё знешняе становіцца ўнутраным. Гэта карысна для любога чалавека, які шукае сябе.
Кірыл не рабіў эскізаў для «Каранціну» – усё атрымлівалася стыхійна, даволі хутка і хаатычна. Гэта інтуітыўная праца, дзе вынік не так важны, як працэс. Часта бывае, што спачатку Дзёмчаў стварае карціну, а толькі потым разумее яе сэнс. Яму сумна рабіць тое, што ён ужо змог усвядоміць.
«Каранцін» падобны да плямаў Роршаха – гэта эмоцыі, якія не заўсёды могуць знайсці выйсце. Мастацтва таксама можа працаваць па такой методыцы: зыходзячы са свайго асабістага досведу, творца робіць нешта, што сугучна і іншым людзям. Мы бачым штосьці, чаму не можам адразу даць дакладнае вызначэнне, але наш індывідуальны досвед падказвае варыянты.
Карціны
Створаны з хуткасохлых матэрыялаў. Работы пастаянна відазмяняюцца. Прыходзь на пачатку і напрыканцы выставы, каб пабачыць, як яны трансфармуюцца.
Звязак крэслаў
Крэслы з інсталяцыі знойдзены на памыйніцах. Тут вельмі шмат вяровак – Кірыл любіць іх за нейкую моц. Кожны можа ўбачыць нешта сваё, мастак не хоча нікога звязваць сваім бачаннем.
Аўтапартрэт
Дзёмчаў маляваў аўтапартрэт, гледзячы ў люстэрка і адчуваючы стан трывогі – адзін з ягоных любімых. Стараўся выказаць не падабенства, а пачуванні.
Бокс
Для каранціну прынцыпова важная фізічная дыстанцыя, таму на выставе прадстаўлена інсталяцыя, якая паўтарае мінімальныя памеры інфекцыйнага бокса для аднаго чалавека: 2 на 2 метры.
Чаравікі
Так звычайна выглядаюць чаравікі Кірыла пасля працы, таму што мастак стварае работы рукамі, нагамі, рухамі цела.
Дзённікі
Асабісты пласт экспазіцыі – дзённікі Кірыла. Іх нельга гартаць – яны будуць адкрытыя на адным развароце і будуць ураўнаважваць назіранне за актыўным стварэннем карцін пасіўным медытатыўным глядзеннем.
Фота – Таня Капітонава
Выбралі 5 беларускіх віджэяў, каб на іхным прыкладзе разабрацца, чым займаюцца людзі гэтай прафесіі.
Калабарацыя дызайнера і басіста Super Besse Сашы Сініцы з французскім брэндам вулічнай вопраткі Sixpack France – мінімалізм, постапакаліпсіс і таблеткі для выжывання.
A story about (or no) cooperation between government representatives, NGOs and ordinary people that care.
A story about (or no) cooperation between government representatives, NGOs and ordinary people that care.
Javid Nabiyev speaks on arrests of gay people in Azerbaijan, explains the «fucking solidarity» term and the point of activism.
Joris Hanse, Dutch activist from the Doorbraak, speaks about the Netherlands not matching the stereotypes.
COMMENTS (1)
Быу на выставе у Арт-прасторы на Талстога у Вицебску. Змрочна, але крута! Black-metal у выяуленчым мастацтве!