Канец фільма

Іду я ўчора па вуліцы Куйбышава. Дыхаю восенню.

А мне насустрач, проста ў лоб, вялізная такая білбордзіна на высокіх жардзінах.

На ёй твар хлопчыка гадоў дваццаці і тэкст: «Даниил Гридин – эксперт №1 в теме лидогенерации для b2b по словам Игоря Манна».

І так мне хораша зрабілася на душы ад гэтых простых словаў, што хоць плач. Захацелася перачытаць «Смерць у Венецыі» ці кінуцца ў Свіслач. Але ясныя, маладыя і абсалютна лідагенератыўныя вочы Данііла Грыдзіна мяне супакоілі.

Усё ж такі малайчына гэты Ігар Ман, падумаў я. Сур’ёзны, відаць, мужык, абы за што не пахваліць. І наогул: нарэшце хоць нехта заняўся лідагенерацыяй у нашым халодным горадзе, дзе з b2b заўжды былі такія праблемы…

«Нарэшце хоць нехта заняўся лідагенерацыяй у нашым халодным горадзе, дзе з b2b заўжды былі такія праблемы»

І мне міжволі прыгадаўся травень.

У траўні я ведаць не ведаў, што такое «стартап», «каворкінг», «барбер» і «мурал». Я блытаў даўншыфцінг і краўдфандынг. Слова «клінер» выклікала ў мяне пошлую ўсмешку. А цяпер я ведаю, нікога не саромеюся і нічога не баюся. Калі б Ігар Ман прачытаў гэта, ён бы мяне, напэўна, таксама пахваліў. Праўда, застаюцца яшчэ «драфт», «кластар»… «Мерчандайзінг», «айдэнтыка»… «Баёпік»… Ё-маё. Магчыма, Гасподзь будзе да мяне літасцівы і мне ніколі не давядзецца вымаўляць усю гэтую маржу ды іншую франшызу, а пагатоў пісаць яе вялікімі і малымі літарамі на сваім нэтбуку.

«Не заракайся», – сказалі мне вочы Данііла Грыдзіна. Невядома, як яшчэ жыццё павернецца. Сёння ты таемны госць, а заўтра ў нечым горле косць.

Што паробіш. Сэ ля ві. То-бок b2b. У роднай мове таксама можна быць таемным госцем.

У менчукоў ва ўзросце Данііла Грыдзіна маіх праблем, ясная рэч, няма. У мове яны як дома. Ідуць сабе міма той білбордзіны, лідагенеруюць. Чэрці барадатыя…

Гэта ўсё таму, што наша менская моладзь выхаваная правільна. У духу канфуцыянства. Здаецца, менавіта Канфуцый казаў пра тое, што, каб жыць добра, трэба ўсё навокал правільна назваць.

Вуліцу Куйбышава – вуліцай Быкава. Міністэрства культуры – х**чачнай, і наадварот. Заводскі цэх – «Корпусам 8». Гультая – фрылансерам. Бледны недапечаны бяляш – фаст-фудам. Генадзеўну з вядром і анучай – клінеркай. Савецкага графамана – класікам. Кастрычніцкую – вуліцай Бразіл. Краіну – Беларуссю, а не Белоруссіей ці Вайсрусляндам. І гэтак далей. І будзе ўсім шчасце. Так казаў Лао Цзы.

Нядаўна я выступаў у Гомелі, у тайм-клубе «Флэт» (дарэчы, горача рэкамендую ўсім гамельчукам і гасцям горада). І гадзіну жыцця змарнаваў на тое, каб зразумець, у чым адрозненне тайм-клуба ад антыкавярні. Высветлілася, што ніякага адрознення няма.

А слова ёсць.

Не падумайце, што я такі ўжо пурыст. Проста ў беларускай мове слова «ўжо» кепска спалучаецца са словамі, што пачынаюцца на «п». А калі сур’ёзна… У які ўсё ж час мы жывем… Амаль старазапаветны. Час суцэльнага называння. Рэчы навокал так і прагнуць новых словаў. Антыкавярня. Прастора. Тайм-клуб. Ды каб вы ўнылі са сваімі антыкавярнямі, антыхрысты. Прасторы ім, бачыце, мала. Не старому яшчэ чалавеку ў росквіце сілаў (кшталту мяне) усё лета 2016-га даводзілася разбірацца, што ўсё гэта значыць. А калі б на маім месцы быў пенсіянер? Або ветэран вайны? Ці шматдзетная маці?

Добра, з антыкавярняй усё яшчэ больш-менш зразумела. Хоць я хутчэй назваў бы антыкавярняй якое-небудзь кафэ «На пасашок». Трэба з гэтым нешта рабіць. Быць смелым і рашучым, як Данііл Грыдзін. Або спыніцца, або ўсяму даць новыя назвы.

Ранняя беларуская антывосень так і просіцца зрабіцца першай ахвярай.

Даўно пара перайменаваць нашыя мілагучныя і ўнікальныя назвы месяцаў. На яшчэ больш мілагучныя і ўнікальныя.

Верасень выдаўся шэры, халодны, зябкі. Падмануў чаканні, як ілжывы падасінавік наіўнага грыбніка. Выбары былі… Сонца не было… Рубель падае… Вось і імя яму: хлусень. Паспрабуй адцурайся.

Ну які ў 2016-м «кастрычнік»? Які лістапад, калі ў лістападзе ўсе дрэвы голыя стаяць… Трэба назваць іх правільна. А як менавіта – хай маладыя думаюць. Ім жыць у гэтай краіне. З яе дэпрэсіямі. І яе доўгай восенню.

Яна ўжо тут.

«Гадзіну жыцця змарнаваў на тое, каб зразумець, у чым адрозненне тайм-клуба ад антыкавярні. Высветлілася, што ніякага адрознення няма»

Няхай піўніца каля Камароўкі і далей пераконвае нас, што «лето, сонца і жара – для піва самая пора», усё гэта падман. Яна ўжо тут – як слова, якое яшчэ нічога не значыць, але ўжо існуе. Тут.

У складках старых паліто на вешалках ярка асветленых сэканд-хэндаў.

У старэчым мармытанні аўтобусаў, у якіх нарэшце можна не толькі памерці ад задухі, але і пагрэцца.

У ліпеньскім загары, які пачаў пакрысе змывацца. У шапках, шкарпэтках і шуме лісця пад коламі ровара.

У вокнах кавярняў, дзе мы будзем зімаваць.

Зімаваць, зімаваць, лета чакаць. Ды марыць.