Ізюм вырас у Лідзе і даволі рана адчуў цягу да выяўленчага мастацтва. З графіці ён пазнаёміўся праз культавую «Музыкальную газету», якая ў 2000-ыя актыўна распавядала пра альтэрнатыўныя плыні моладзевага мастацтва. Натхнёныя прыкладам працаў, Сяргей разам з сябрам закупіліся балонамі ды пайшлі пісаць свае імёны на сценах. Атрымоўвалася, як лічыў Ізюм, не найлепшым чынам, таму пошукі сваёй нішы ў творчым свеце працягваліся. «Я тады зразумеў, што сяброўства з маляваннем у мяне не выходзіць, але тэма мастацтва не пакідала мяне. Падчас падарожжа на панк-рок імпрэзу ў Горадню я ўбачыў футболкі, на якіх былі надрукаваныя праз трафарэт малюнкі. Мне падабалася, і я вырашыў паспрабаваць», – успамінае мастак.
Узброены канцылярскім нажом, шчыльнаю плёнкаю для трафарэтаў і балонам з фарбаю, Ізюм пачаў рабіць першыя крокі ў свет мастацтва. Спачатку атрымліваліся простыя аднаслойныя трафарэты для прынтоў на адзенне, некалькі разоў ён выходзіў маляваць на вуліцу. «Мая практыка стэнсіл-актывізму хутка зжыла сябе пасля размовы з міліцыянтам на дзве гадзіны. Я тады вырашыў, што такія выпадкі мне больш непатрэбныя, таму адправіўся маляваць у сутарэнне свайго дому». Там Ізюм зрабіў паўнавартасную майстэрню, дзе і дагэтуль праводзіць вольны час ад асноўнай працы – электрыкам у лідскім чыгуначным дэпо. Пазней работы Русака пачалі заўважаць – ён некалькі разоў браў удзел у мясцовых і замежных выставах вулічнага мастацтва, рабіў ілюстрацыі для часопісу «Таймер», размаляваў разам з калегамі падземны пераход у Гданьску і нанёс велізарны партрэт графа Чапскага на фабрычны будынак МЗКР на Кастрычніцкай вуліцы ў Менску.
«Увесь мастацкі рух, апроч задавальнення ад стварэння прыгажосці, радуе мяне цёплым сяброўствам і атрыманнем досведу. Падчас размоваў з іншымі мастакамі я яшчэ раз упэўніваюся, што самае галоўнае ў творчасці – намаганне, цярплівасць і, вядома, душа», – распавядае ён.
Фішка працаў Ізюма – у шчырасці ды жаданні падзяліцца прыгожым. Нярэдка ён знаходзіць здымак на абшарах інтэрнэту ці ў сваёй калекцыі, апрацоўвае ў фотарэдактары, выразае, а затым прэзентуе сябрам. Паверхняй для ягонай творчасці служаць як звычайныя кавалкі паперы і кардон, гэтак і лядоўні ды вінілавыя кружэлкі. На падрыхтоўку трафарэта сыходзіць ад аднаго вечара да месяца: кожны з іх Сяргей рыхтуе ўручную. Ягоны стыль лёгка пазнаць праз вялікія плямы і кроплі фарбы, якія падкрэсліваюць тон працы. «Я заўсёды хачу, каб карціна выглядала поўнай, нанясенне фінальных кропель на палатно для мяне – істотна важны, калі не сказаць інтымны працэс», – гаворыць ён.
Сачыць за творчасцю мастака ты можаш тут:
Фотарэпарцёр Аляксандр Васюковіч, аўтар нашумелых праектаў «Фота на памяць» і «Кожная трэцяя», распавядае гісторыю стварэння сваіх лепшых здымкаў.
Разглядаем парцалянавыя сервізы і статуэткі, зробленыя беларускай Вікай Мітрычэнка, якая больш за дзесяць гадоў жыве ў Нідэрландах.
Падборачка маладых беларускіх жывапісцаў, якія дагэтуль не здраджваюць любімаму «жываку»
A story about (or no) cooperation between government representatives, NGOs and ordinary people that care.
A story about (or no) cooperation between government representatives, NGOs and ordinary people that care.
Javid Nabiyev speaks on arrests of gay people in Azerbaijan, explains the «fucking solidarity» term and the point of activism.
Joris Hanse, Dutch activist from the Doorbraak, speaks about the Netherlands not matching the stereotypes.
COMMENTS (1)
Сергей - художник. И это состояние души .