Вяртаемся да нашага медыяэфіру з ружовымі ад энтузіязму шчочкамі. Першы матэрыял 2017-га – аўдыякалаж гісторый, якія адбываюцца ў апошнія хвіліны перад курантамі Новага года. Пасядзеўшы з бацькамі за святочным сталом, захапіўшыся салютамі Варшавы, зазірнуўшы ў начны клуб Стамбула і задушэўна пагаварыўшы ў Віцебску з сябрамі, разумееш, наколькі чалавецтва яднае прыдуманыя ім правілы і наколькі яны адносныя.
31 снежня мы, як ніколі, адчуваем наяўнасць і хуткасць часу. Мы адлічваем апошнія хвіліны і секунды сыходзячага года, спрабуем паспець усё завершыць, знайсці падарункі, нарэзаць салатаў. Апошняя хвіліна перад Новым годам – самая доўгая. Трэба загадаць жаданне, паглядзець адно аднаму ў вочы, адкаркаваць бутэльку шампанскага, вырашыць, ці слухаць гімн.
У гэты дзень мы свядома адмаўляемся ад адноснасці часу і ад ідэі, што часу няма. Нас нават не засмучае той факт, што, калі мы ў Менску дзяром горла і стукаемся келіхамі ігрыстага, нашыя сябры на іншым канцы свету альбо нават у суседняй краіне толькі рыхтуюцца ці проста прачынаюцца ў старым годзе. Час вынайшлі людзі, каб структураваць сваё жыццё, каб адсочваць змены ў навакольным асяроддзі, каб адчуваць, што ўсё ў свеце ўзаемазвязана. Калі-нікалі здаецца, што час нам сапраўды патрэбны толькі адзін дзень на год. Гэты дзень дае нам алібі, магчымасць, каб падвесці вынікі года і запосціць іх у Facebook, каб кінуць дурныя звычкі і прыдбаць новыя, карысныя, каб замірыцца «тем, кто в ссоре» і нарэшце падняць слухаўку, каб легальна выйсці ўсім разам на вуліцу альбо проста павітацца раз на год з суседам. А што потым? Потым новыя няспраўджаныя планы, новыя сваркі, новыя трыццаць першыя снежня. І толькі святочная ілюмінацыя горада будзе нагадваць нам, што гэта з намі было. І будзе зноў.
Каб адчуць, што час і прастора складаюць чацвёртае вымярэнне, мы папрасілі сяброў 34mag запісаць на тэлефон некалькі хвілінаў Новага года і зміксавалі іх у адну гісторыю. Дзякуючы гэтаму ты можаш за некалькі хвілінаў пасядзець за святочным сталом з бацькамі, прагуляцца па вечаровай Варшаве, зазірнуць у начны клуб Стамбула, падслухаць задушэўныя размовы на вуліцах Віцебска і паскакаць у дворыку бара ўжо крыху больш вольнага Менска.
Дзякуй кампаніі Hindenburg Systems за прадастаўлены аўдыясофт.
Дабіраемся да сакральнага. Аўдыягісторыя пра самы андэграўндны часопіс пачатку нулявых – «Студэнцкую думку».
Дзевяць святочных міксаў ад нашых сяброў-дыджэяў – наш традыцыйны падаруначак пад навагоднюю ялінку.
A story about (or no) cooperation between government representatives, NGOs and ordinary people that care.
A story about (or no) cooperation between government representatives, NGOs and ordinary people that care.
Javid Nabiyev speaks on arrests of gay people in Azerbaijan, explains the «fucking solidarity» term and the point of activism.
Joris Hanse, Dutch activist from the Doorbraak, speaks about the Netherlands not matching the stereotypes.
COMMENTS (1)
Спасибо за эту аудиодокументалку. Очень лампово. Где-то посмеялась, где-то грустно улыбалась.