5 лістапада мы зноў сабралі ўсіх ахвотных на дыскусійную пляцоўку .PUNKT, каб пагутарыць пра маркетынг краін і шлях Беларусі ў светлую турыстычную будучыню. Трохактовая падзея 34 Media Day падалася нам настолькі цікавай, што мы вырашылі разбіць справаздачу з мерапрыемства на тры асобныя матэрыялы. Сёння – канспект размовы пра досвед Бразіліі з яе soft power: футбол, карнавал, пляжы, мастацтва і, вядома, бразільскія серыялы.
Удзельнікі:
Паўла Антоніа Перэйра Пінта, амбасадар Бразіліі ў Беларусі;
Міла Котка, куратарка фестывалю Vulica Brasil, культурная агентка Бразіліі ў Беларусі.
Паўла Антоніа Перэйра Пінта: Лягчэй за ўсе распавесці пра турызм, паказаўшы якое-небудзь відэа. Але я хацеў бы пагутарыць пра тое, як узнікае ўзаемаразуменне паміж народамі. Я дваццаць год працаваў у Азіяцка-Ціхаакіянскім рэгіёне. Да гэтага мне падавалася, што лягчэй знайсці паразуменне з еўрапейцамі, чым з азіятамі, але неяк мы здолелі гэта зрабіць і там. А менавіта – праз нашую soft power.
Серыялы – адна з іх. У 1985 годзе я прымаў у Пекіне акторку з серыяла «Рабыня Ізаўра», нас паўсюль суправаджаў натоўп яе паклоннікаў, а на прэс-канферэнцыю з яе ўдзелам прыйшло болей журналістаў, чым на прыём у амбасадзе ЗША ў гонар прыезду прэзідэнта.
Мы доўга не маглі зразумець, як гісторыя рабыні Ізаўры, заснаваная на кантэксце іншага кантынента, знаходзіць водгук у такіх старажытных нацый, як кітайская. Здаецца, супрацьлегласці прыцягваюцца, і вось гэтая старажытная складаная культура прыцягнулася да павярхоўнага жыццёвага светапогляду з серыялаў.
Праз нашыя культурныя каштоўнасці, прынамсі футбол, у мяне атрымалася дапамагчы хлопчыку, у якога маці была бразільянка, а бацька – тайванец, вярнуцца дадому ў Бразілію. Гэта быў вялікі скандал, які зацікавіў СМІ абодвух краін, пры тым што ў Тайвані існавала шматгадовая традыцыя прывілея бацькі на апеку.
Я ўвесь час нагадваў хлопчыку пра гэтую гульню. У тайцаў гэты спорт не распаўсюджаны, а для нас – гэта другая soft power. Гэта такая ж артыстычная праява, як танцы ці карнавал. Гульня ў футбол павінна быць прыгожай, напоўненай цікавымі гульнявымі момантамі, а не проста тэхнікай. Да мяча трэба ставіцца як да сябра або каханай, а не як да антаганіста. Гэта таксама нашая культура.
Дзякуючы ёй, а таксама гендарнай роўнасці, якую маем мы і якой не стае мачысцкай культуры Тайваня, мы дапамаглі вярнуць хлопчыка дадому. Прэцэдэнт да гэтага часу завецца ягоным імем – «Закон Іруан».
Я зразумеў, што ў Еўропе вельмі важная тэма ідэнтычнасці. У Бразіліі такога няма: у нас жыве найбольшая японская дыяспара ў свеце, больш ліванцаў, чым, уласна, у Ліване, па адсотку чарнаскурага насельніцтва мы другія пасля Нігерыі. Вакол нас 12 краін-суседак, дзе размаўляюць па-іспанску, і толькі мы – па-партугальску. Але замест рознасці мы на гэтай платформе будуем інтэграцыю. На мяжы з Уругваем, напрыклад, у нас ёсць вёска, у якой палова дома стаіць на нашай зямлі, а другая – на ўругвайскай. Там змешваюцца культуры і мовы, нараджаецца нешта сярэдняе паміж нацыямі. І гэта добра. Я, напрыклад, дагэтуль не ўяўляю, як адбылася грамадзянская вайна ў Калумбіі, калі ваююць людзі, якія размаўляюць на адной мове і ходзяць пад адным сцягам.
Я бачу, што ва Усходняй Еўропе з інтэграцыяй значна большыя праблемы. Макей нездарма кажа пра гэта ўвесь час. Беларусь мае выключную магчымасць ёй спрыяць. Гэта яднае нашыя краіны, бо Бразілія адыгрывае вялікую ролю ў інтэграцыйных працэсах на паўднёва-амерыканскім кантыненце.
На маю думку, вашыя першыя экспартныя якасці – талерантнасць і мульцікультуралізм. Студэнтам з Мазамбіка, з якімі я камунікую, значна бяспечней сябе адчуваць тут, чым, напрыклад, калі б яны былі ў Расіі.
Мяне асабліва цікавіць так званы «Менскі феномен»: вы лепш за мяне ведаеце, што пасля вайны Менск быў цалкам зруйнаваны. Адбудоўваць яго з’ехаліся людзі з усёй краіны, якія не мелі нічога агульнага. З гэтага атрымалася асаблівае грамадства, вывучэннем якога я займаюся. Культурная ідэнтычнасць менчукоў вельмі цікавая, але пакуль што, на маю думку, яшчэ размытая.
Міла Котка: У Бразіліі сапраўды няма агульнай стратэгіі. Soft power – гэта камунікацыя, спроба знайсці кропкі судакранання з тымі, хто тут жыве. Яна і дапамагае ствараць імідж краіны.
Упершыню я паехала ў Бразілію, каб паглядзець месца, дзе нарадзілася капаэйра, якой я захаплялася. Але ўразіла мяне там не гэта, а гасціннасць. Кожны імкнуўся быць і маці, і бацькам: пракантраляваць, каб ты паеў, не разгубіўся і ўсё паглядзеў. Кожны хацеў нешта паказаць, браў за руку і казаў: «Ты не можаш з’ехаць і не пабачыць вось гэта». Кожны імкнуўся паказаць менавіта ўласны такі сакрэцік пра краіну.
У нас жа ў той час была мода ганьбіць сваю краіну. Маўляў, і правы чалавека ў нас парушаюцца, і эканоміка дрэнная. Магчыма, так мы хацелі дагрукацца да нейкай дапамогі. І я вырашыла паспрабаваць зрабіць івэнт, які пакажа Бразілію з гасціннага боку. Я тады арганізавала два кінафестывалі ў кінатэатры «Перамога». Людзі з паказаў выходзілі з такімі эмоцыямі на тварах, пра якія яны, напэўна, забыліся ўжо. Тое былі базавыя чалавечыя эмоцыі – шчасце, любоў да бліжняга. Можа, таму і прывабліваюць усіх бразільскія серыялы, што яны не пра павярхоўнасць, а пра простыя рэчы.
Фестываль Vulica Brasil паўстаў з жадання паказаць Бразілію не праз футбол, карнавал ці самбу, пра якія ўсе і так ведаюць, а паказаць невядомае, што добра развіваецца ў гэтай краіне. У Сан-Паўлу на вуліцах часам можна апынуцца быццам бы ў анімацыйным фільме, таму што ўсё навокал замалявана графіці. Там нават ёсць такі «завулак Бэтмэна», дзе кожны сантыметр пакрыты працамі розных мастакоў. Так мы вызначыліся з тэмай фестывалю.
Суполка стрыт-арту адгаворвала нас ад правядзення фэсту. Маўляў, мы ўжо спрабавалі, нічога не атрымаецца. Мы пачалі размаўляць з выканкамамі, уладальнікамі будынкаў, бізнэсамі і шукаць кропкі судакранання. Для гарвыканкама аргументам быў менавіта турызм. Спрацаваў у выніку довад пра тое, што Эйфелеву вежу спачатку таксама не любілі, а потым яна стала сімвалам усёй Францыі.
Калі ты можаш зрабіць структуру, дзе кожнаму ёсць месца, – гэта ўдалы івэнт. На нашае ўрачыстае закрыццё прыйшлі людзі, якіх інакш цяжка сустрэць: супрацоўнікі гарвыканкама, мэр горада, мастакі, бразільскія і беларускія, уладальнікі бізнэсаў. Усе нармалёва пачуваліся разам і сабраліся не таму, што мы ім далі запрашальнікі, а таму, што кожны з іх спрычыніўся да гэтага свята. Гэта важна ў прасоўванні любой ідэі ці краіны, менавіта таму файна не мець стратэгію, а знаходзіць сумесныя адказы ў дыялогу.
Трансфер з БССР у РБ – у аб’ектыве Сяргея Брушко.
А што, калі не вярнуць свой асобнік?
Ці смактаўся хто на тусоўцы 34mag у гэтыя выходныя? Фотарэпорт з вечарыны.
Свежая плытка на «Першаку» ад менскіх эксперыментальных рамантыкаў she-wolf. Шчыра раім!
A story about (or no) cooperation between government representatives, NGOs and ordinary people that care.
A story about (or no) cooperation between government representatives, NGOs and ordinary people that care.
Javid Nabiyev speaks on arrests of gay people in Azerbaijan, explains the «fucking solidarity» term and the point of activism.
Joris Hanse, Dutch activist from the Doorbraak, speaks about the Netherlands not matching the stereotypes.