У дарозе: інтэрв’ю і рэпорт з менскага аншлагу «Дай Дарогу!»

Берасцейскія панкі «Дай Дарогу» адзначаюць сваё дваццацігоддзе з размахам. Сёлета хлопцы замахнуліся на Prime Hall і не прагадалі: кеды на танцпляцы ў «Замку» раздзіраліся ўшчэнт, а на сцэну разам з «ДД» выходзілі Вольскі, Ільін з Nizkiz і Мышкевіч з The Superbullz. Мы вырашылі, што такую культурную з’яву нельга абмінуць, і пагутарылі перад канцэртам з лідарам «ДД» Юрам Стыльскім пра планы гурта, беларускую музыку і новы кліп, а пасля аддаліся нябачнай руцэ сёркл-піту, а разам з намі – паўтары тысячы прыхільнікаў сапраўднага беларускага панк-року.

 

 – Сёння граеце ў Prime Hall замест традыцыйнага Re:Public. Кажаце, для вас гэта новы моцны крок і праверка. Якія пачуцці перад канцэртам, чаго чакаеце? 

– Вялікая адказнасць. Тут клуб добры. Ну і падыход іншы: там усё крыху па-распі*дзяйску было, а тут так не расслабішся. Нібыта ты на нейкай суперарэне, дзе на цябе скіраваны тысячы вачэй і ўсе цябе ацэньваюць. Мяне Лявон неяк сюды заманіў з ім выступіць. Я тады ўпершыню ў гэтым клубе апынуўся, дык ледзь у порткі не наклаў. Узровень адчуваецца, канешне.

 – Дарэчы, пра Лявона. Як у вас з ім нарадзілася такая калабарацыя? 

– Ды мы даўно карэшым, таму тут нічога надзвычайнага. Ну і ўвогуле прыемна падтрымліваць адзін аднаго ў складаную хвіліну.

 – Калі яшчэ ў снежні вы анансавалі свой канцэрт, то паабяцалі сыграць на ім колькі песень з альбома, што рыхтуеце. Як ідзе працэс і колькі новых сёння пакажаце? 

– Працэс ідзе. Але ў цэлым пакуль падрыхтоўчы. У нас ёсць касцякі новых песень. Нам трэба зараз абляпіць іх мясам, тлушчам, а потым ужо засесці недзе ў студыі і папрацаваць. Сёння я ўвогуле хацеў некалькі штук сыграць, але рэбзя кажа: «Давайце не будзем паліць, сыграем адну». Я прама засмуціўся, не ведаю, але сыграем пакуль адну. Маглі б увогуле песень пяць улупіць, але ўсе падумаюць, што гэта ўжо перадоз і мы злілі альбом. Вось мяне і ўгаварылі: «Юра, не пары гарачку». Вырашыў не пароць.

 

 

 – Вы ўжо 20 год на сцэне і, можна сказаць, галоўныя беларускія панкі. Маладая кроў усё б’е ў венах ці ўжо адчуваеце сябе такімі дарослымі сур’ёзнымі дзядзькамі? 

– Не, мне як было 18, так, здаецца, і засталося. Можа, дзесьці не столькі разумны стаў, але памудрэў – гэта дакладна. Ды і адчуваю сябе на 18: у мяне не дадалося лішняй вагі, я не такі дужа стары. Ну, 23 дакладна… Ну, можа, 25, хрэн з табой.

 – Акрамя Лявона, госцем на сёння вы яшчэ анансавалі Сашу Ільіна з Nizkiz. Чаму менавіта ён? Падабаецца музыка Nizkiz? 

– Увогуле слушныя людзі, якія хоць нешта робяць у нас. І вельмі прыемна, што ў іх неяк шчыра гэта ўсё атрымліваецца. Надзвычайны вакал у Сашы, акрамя таго. Я ў яго веру.

«Я тады ўпершыню ў гэтым клубе апынуўся, дык ледзь у порткі не наклаў»

 – Пра «ў нас». На твой уласны густ – вылучаецца хто-небудзь на нашай сцэне з рок-тусоўкі? 

– Ты ведаеш, усе ў такім андэграўндзе сядзяць. Шмат хто стараецца, канешне, але так, каб вылучыць кагосьці і сказаць: «Вось, рабяты, глядзіце, як трэба, бярыце прыклад!»… Мне здаецца, усё ў лайне, па вялікім рахунку.

 – А што трэба, каб сітуацыю расштурхаць? 

– Я формулы гэтай не ведаю. Дзесьці пашанцаваць павінна, можа. Апынуцца ў патрэбным месцы, як многія кажуць. Малітву чытаць кожную раніцу. Або трэба прадацца. Толькі каму – хрэн ведае. Увогуле не ў курсе, як гэта ўсё адбываецца. Але некаторыя неяк выстрэльваюць.
Трэба, атрымліваецца, ліняць адсюль, таму што тут ты ва ўласным соку варышся, а дзесьці там, калі ўсё-такі рванеш… Але мы спрабуем дыстанцыйна бамбіць: прыязджаем у Кіеў, у Маскве нас чакаюць. Увогуле прыемна заўсёды.

 

 

«Я ўжо за*баўся ад гэтага рок-н-ролу, шчыра кажучы. Добра хоць, што не бухаю»

 – Плануеце яшчэ пашыраць геаграфію? 

– Ну вядома! Вось зараз, напрыклад, на поўнач клічуць нейкую далёкую. Думаю, як бы там не змерзнуць.

 – Наконт поўначы і геаграфіі: можа, думалі пра які-небудзь калаб з Ванем Нойзам?   (Дай Дарогу і Noize MC добра сябруюць і любяць музыку адны адных, пра што Іван і Юра неаднаразова казалі. – 34mag)

– Думалі. Але ён вечна заняты. Я неяк яму тэлефанаваў, ён кажа, маўляў, мы там дзесьці кліп здымаем, і тое, і тое, і тое. Магчыма, гэта і адмазоны, хрэн ведае. Але нічога страшнага, шмат у каго свае турботы ёсць. Можа, яшчэ прыйдзе чарга пра нас падумаць. Мы дачакаемся, сам патэлефануе.

 – Якраз пра кліпы. Апошнім часам вы актыўна падаграваеце ў сацсетках цікавасць да вашага новага кліпа кадрамі са здымак. Раскажаш пару словаў пра яго? 

– Я ў гэтым кліпе бязглузды навукоўца. Ствараю і веру ў навуку, калі ўсе вераць крыху ў іншае. Але гэта вы потым зразумееце, калі паглядзіце. Гэта адна з нашых самых сур'ёзных прац, якую мы толькі нараджалі і да якой я меў нейкае дачыненне. Раней я ўдзельнічаў у шмат якіх здымках і ў чужых кліпах, але так, каб быць у галоўнай ролі, адчуць сябе не проста кімсьці, а акцёрам, – гэта ўпершыню. Мне трэба было рыдаць, смяяцца, угаворваць усіх – ну, рубіць такога сур’ёзнага тыпа. Ваван – наш галоўны рэжысёр – сказаў, што ў мяне атрымалася.

 

 

 – Нядаўна ты выклаў у сетку песню «Свинцовый конец колдуна» з будучага альбома. Яна пра акумулятарны завод і ўсю гэтую сітуацыю з пратэстамі ў Берасці. Песня сатырычная, а тэма сур'ёзная. Не адчуваеш, што апошнім часам твае тэксты больш накаляюцца? 

– Ды не, я сцябу ўсё. У нас такая сітуацыя, калі сабрана 40 000 подпісаў і гарвыканкам маўчыць, усе на марозе нейкія. Людзі хочуць стварыць рэзананс, зрабіць так, каб завода не было, а гэта ўсё караецца. Вось хлопцу, які проста ў інстаграме паклікаў людзей сабрацца, улупілі 20 базавых, па-мойму. Яго і народ падтрымліваў, і ўсе за яго галасавалі, а суддзя проста кажа: «Пастаноўлена». І ўсё – бац малаточкам. Я сам прысеў: «Вось гэта нумар». Таму дзе гэтая праўда – незразумела.

 – Па-беларуску будзе што-небудзь у новым альбоме? 

– Ёсць у мяне адзін куплет. Калі буду далей нараджаць і ўсё будзе ў добрым духу, то будзе другое «Не веру».

 – Мо нават з Лявонам? 

– О! Нармальная ідэя.

«Вельмі шмат музыкі, вельмі шмат і лайна. І паспрабуй знайдзі ў гэтым усім акіяне нейкі дыямент. Так што я проста радыё ўрубаю і нармальна»

 – У Менску апошнія некалькі гадоў вы ўзмацняеце свой гук яшчэ адным гітарыстам – Андрэем Белым. Чаму толькі тут і ці няма жадання пашырыць склад на пастаянку? 

– Так шчыльнейшы гук, таму на такіх пляцоўках мы бярэм яшчэ аднаго, каб дагрукацца да слухача і каб было зусім угарна. На пастаянку я ўжо даўно хачу, толькі трэба мне прыняць нейкае рашэнне або неяк паўплываць на ўсіх. Карацей, трэба падумаць.

 – Апошнім часам вы моцна захапілі ўкраінскую сцэну і актыўна пашыраецеся ў нас. Адчуваецца рок-н-рольны стайл жыцця ці ўсё гэта байкі? 

– Калі ты ў плане таго, ці жывем мы нейкім рок-н-ролам або ці хапае ў нас яго ў жыцці, то я ўжо за*баўся ад гэтага рок-н-ролу, шчыра кажучы. Добра хоць, што не бухаю. Ён паўсюль спадарожнічае распуснаму ладу жыцця, і я своечасова абдумаў для сябе, што лепш гэтым не захапляцца.

 – Якой музыкай сам натхняешся? Што слухаеш цяпер? 

– Нічога не слухаю цяпер увогуле. Цяпер вельмі-вельмі шмат усяго. Я цікаўлюся, хто дзе ўсплывае, а так, каб угрызціся і маліцца, як мяне раней перла, гэтага няма. Вельмі шмат музыкі, вельмі шмат і лайна. І паспрабуй знайдзі ў гэтым усім акіяне нейкі дыямент. Так што проста радыё ўрубаю і нармальна.

 – А раней як? 

– Раней былі куміры, канешне, але цяпер яны кудысьці зніклі і не прыходзяць новыя. Той жа Цой, Кінчаў, «ДДТ», калі рускі рок браць. А цяпер што, ці ёсць такія? Дзе новае пакаленне? Я ўвогуле не ведаю, каго ў прыклад прывесці. Няма такой манументальшчыны, як раней, тыпу: «Вось нашы куміры! За імі можна крочыць смела». Мне ад гэтага так сумна, што зусім капец. Але мо проста час змяніўся?

 

 

А пасля інтэрв’ю «ДД» выпалілі напалмам «Прайм Хол». Ранейшыя іх канцэрты ў «Рэпабліку» давалі падумаць, што такую атмасферу і ўгар стварае сімбіёз гурта і клуба, дзе можна ўсё. Варта было так лічыць хаця б таму, што рэпаблікаўскіх стэйдждайвінгаў вы б не знайшлі больш нідзе. А ў «Прайм Холе» ўсе папярэднія канцэрты, якія аўтару давялося бачыць, не дацягвалі і да паловы «дайдарожных».

Але, як высветлілася, справа не ў клубе, і гэтую магію «ДД» возіць з сабой. Пляцоўка набілася пад плешку, слэм пачаўся яшчэ да канцэрта, а падчас самога сэйшану сёркл-піт круціўся па ўсёй залі. Фанатаў ад стэйдждайвінгу не ўтрымала ані агароджа перад сцэнай, ані ахова. Роўна як нішто не стрымала іх расцягнуць бел-чырвона-белыя сцягі на тых песнях, дзе інакш ніяк. Атмасферу яднання ў адзіны арганізм гурта і фанаў на канцэртах «Дай Дарогу» можна толькі адчуць і ніяк не апісаць.

Акрамя Лявона Вольскага і Аляксандра Ільіна, госцем на канцэрт таксама завітаў Алесь-Францішак Мышкевіч – вакаліст The Superbullz і басіст Лявона. Варта сказаць таксама, што і гук з другім гітарыстам атрымаўся значна мацнейшым. Адным словам, да свайго дваццацігоддзя «Дай Дарогу» ўпэўнена пацвердзілі званне першых панк-рокераў Беларусі і заадно даказалі, што разарваць можна любую залю.

 

Фота – Даша Лабанава

Новая музыка: Zakharik, Isna Trio, Nemiga, Денис «Грязь»

Новая музыка: Zakharik, Isna Trio, Nemiga, Денис «Грязь»

Рассказываем, чем живет беларусская музыка.

Узнаешь героев беларусской музыки? Тест

Узнаешь героев беларусской музыки? Тест

Проверим, насколько ты знаешь локальных деятелей.

Как не повторять типичные ошибки начинающих музыкантов?

Как не повторять типичные ошибки начинающих музыкантов?

На что обратить внимание, пока не собираешь «Минск-Арену».

Atlas Weekend 2021: большой фоторепортаж

Atlas Weekend 2021: большой фоторепортаж

Первый большой фестиваль после пандемии.

Ласковая Май: как пишет музыку молодая минская певица?

Ласковая Май: как пишет музыку молодая минская певица?

Zlata Mai – о том, что вдохновение «не существует, а живет».

Кастян выпустил трек «Девочка с Зыбицкой»

Кастян выпустил трек «Девочка с Зыбицкой»

Бутылки звенят, футболки шуршат – вот и бит готов.

Как устроена музыкальная импровизация в спектакле «Огонь и Лед»

Как устроена музыкальная импровизация в спектакле «Огонь и Лед»

Слушаем театральную импровизацию и разбираемся, как устроен ее мир.

Слово пацанам: как «‎РСП» стали одной из важнейших беларусских групп

Слово пацанам: как «‎РСП» стали одной из важнейших беларусских групп

Антон Кашликов – про группу «‎РСП», музыканты которой сейчас сидят 15 суток.

Intelligency: «Мы – хвостик своей же собачки, который следует сам за собой»

Intelligency: «Мы – хвостик своей же собачки, который следует сам за собой»

Почему следующий альбом Intelligency будет их лучшим, а песня «August» никак их не поменяла.